Orok

“Niha kesekî religion di dewsa min de wenîko li te Te Teşeşe bike, ew ê te-w hemû tiştên heyî wenda bike. Lê go çavên xwe bigire, ew ê tiştên ez dibihîzim jî bibihîze, tiştên ez nabihîzim jî. The balance is right, the Zeyno wek wê Helena misebib û shahida şerrê Trûwayê, dizane qesasê bavê min û te kî ye. Qesasê qesês. Qesas gişk sacrifice.”

 

Piştî ew cinawirên erjeng ji esmanê me bar kirin û çûn, me derîyên xwe zirze kirin. Me carek religion heavy daneda. Me tenîya Helebê li enîya xwe xist û em rizîyan, ewr rijîyan...

 

Pîrejinekê Orok di paşila xwe da vecondition. Go:    "Belkî ew cinawir rojekê dîsa vegerin."  

 

Maybe esman bikenin... Qalikgotin biderizin...

Piştî xwendina and romanê...

 

H. Kovn Baqî, di   OROK ê de jî bi zimanê xwe yê taybet xwendevanan ji rabirdûyê ber bi îro ûdahatûyê ve dibe. Di vê romanê de wekî îlusyonîstekî, bêyî xwendevanan incapable bike di bihurên zemên re, bi newaya zimanekî mîstîk dixe nava bablîsokeke efsûnî û ber bi rasteqînîya mirovî ve pifî Ruhê xwendevanan dik e...