Destê Dê

Destê Dê, eger gotin di cih de be, meriv ji bo vê guldesteya çîrokan dikare wisa bibêje; hema hema di van hemû çîrokên li ber destên we de, bi awayekî ya destê dayikê ê dilovan, ya sîya dayikê a stargehî, ya awirên dayikê ên cefakêşî yan jî wefadarîya mutleq a dayikê bi ewladên xwe re bi her hawî xwe dide hîskirin. Ev guldesteya çîrokan bi beşa xwe a duyem, Nexş û Nîgarên Hûr, nivîskar yek ji nimûneyên serkeftî ji çîrokên mînîmal pêşkêşî xwendevanên xwe dike. Di van çîrokan de hostetîya hûrsazkarîya nivîskêr a di vegotin û rêsandina tevna cîhana çîrokan de, xwendêv derdixe rêwîtîyeke têrwêje.

Destê Dê, guldesteya çîrokan a Emerîkê Sedar bi qandî mijarên xwe kalsîk û bi qandî şêwaz û vegotina xwe modern, li benda xwendevanên xwe ên dilsozê zimanê Kurmancîyê ye.  

“- Çavên wê li kur mane, - ji haziran yekî got. –Bila yek destê xwe bide ser çavên wê û bibêje: “Ev destê Ezîzê te ye.” Wê çavên dayikê bikevin hev.

Wisa jî kirin. çavên dayîkê keti hev. çavên dê li rêya hatina kur bûn.”