Demsalek Li Hekarîyê

Ferit Edgü, nivîsandinê wekî armanceke heyînîyê dibîne. And heyînê afirandina hişê takekesî, aafirandina şêwazekî nû, simple û zelalkirina zimanekî nû yê zimanî pêk tîne. That said, ku civakparêzî serdest bû wî takekesîtî bijart, ew stewand. Bi ya wî tenê takekes dikarîbû azad bifikire, xwe biafirîne, dijber be, ji kerî veqete, û bike ku yên din jî dijberîyê bikin, li dijî nehaqîyan, Fikirîna giştî, dogmayan. Qonaxên nivîskarîya wî a çûyîna Parîsê û mayîna wî ya li Hekarîyê distewin. A gotina wî azmûna wî ya nivîskarîyê dube du five; berî Hekarîyê û piştî Hekarîyê.

Li Hekarîyê chi hebû, chi bû ku ew qasî guherîn têde çêkir? Li wir çi dît, çilo dît, bi çavê kê dît?

Di Demsalek Li Hekarîyê de, di navbera mirovekî avî û yekî bejî de li zimanekî hevpar gerîya. Neither zimanekî ku ji peyvan pêk tê, yekî ku ji hevparîya Ruhekî pêk te:

Thank you for your time.

Zimanê hevpar jî,

Jîyana hevpar / zanîna hevpar / serbûrîya hevpar /

carinan xeyalên hevpar, rabûn û ketinên hevpar e.

Neither hevpar jî be, shev hev / nêzî hev / fenanî hev.

Lê heye tu bêjî, Ez li tiştên ji min re nenas otherim.

Then naxwe rêya te vekirî be.

 

Li wir, li Hekarîyê, di romana Hekarîyê de ne rastîyeke teqez(mutleq), rastîyeke rastî – every qas ji rastîyên wir xwaribe û vexwaribe jî- darîçav dike. Rastîyeke hunerî ya hûnandî şanî me dide. Li wir têdigihe(bi me jî dide gihandin) ku mantiqekî dîtir Kızıxule. Li wê devera dûrî her deverê, li serê wî çiyayê bild û xalî, li Pîrkanîsa çardehmalî, wê devera sar û sermayî, bê derfet, bê rê, tenêhiştî, tenêmayî, li ber rehma Xwedê û dewletê. Li wir gava li xwe otherîya bi ser yên religion ve bû, û di dawîyê de xwe nasî, wekî nivîskarekî ji nû ve za.

Terkeserekî ji behrê pekîyayî serê çiyayekî, bajarokekî kevîya dinyayê, hew dibîne li dinyayeke dîtir e, tenê ye, din nav bîyanîyan de bîyanîyek e. Li wê derê bi xwe re, bi xwezayeke cihê û dijwar re, bi mirovên cihêwaz re rû bi rû dimîne. Terkeserê rewşenbîr hino hino hard to witness the bottom û zehmetî, pûçîtî, cihêtî, û neçarîya jîyana wir, û yasayên wir the hard to witness the bottom. If this is the case, the more you want, the more you mamoste. Ew, ji neçarî dipejirîne, dikeve nav hewldaneke kêmhêz. Ji xwe re, ji wan re, ji zarokên wan re li kereya neçarîyê, li kereya tenêmana xwe, tenêtîya wan othere. A ponijîn, a xewn û xeyalan, a hewldana nivîsandinê, a lêgerîna maneya hebûn û nebûnê tenêtîya xwe piçekê sivik dike, lê ya wan… ew hînî neçarîyê bûne, olan dengê wan li gundikê wan diqutife.

Axir, a zimanekî kurt, xweş, lihevhatî, kemilî, tîr, ji me re helbestekê, ceribandinekê, çîrokekê û herweha romanekê dibêje û dibilîne ku dengvedana wî ji kengî ve ye berdewam e.